Barre tocht!
Gerrit brengt ons weg en vergezeld door hevige sneeuwbuien rijden we naar Schiphol, de trein wagen we maar niet en die blijkt achteraf ook niet te hebben gereden. Gerrit gaat meteen terug naar huis omdat het opnieuw zwaar gaat sneeuwen. Op Schiphol worden we al snel geconfronteerd met twee uur vertraging, het is nog niet zeker of we in Istanbul de aansluiting halen met de vlucht naar India. Al snel zitten we aan de cappucino en daarna slenteren we nog maar weer eens wat rond. Diverse parfumgeuren heb ik uitgeprobeerd zoals zovelen dat doen, er wordt wat afgesnuffeld in de taxfree shop met geuren. Dan nog maar weer een cappucino. De bars en restaurants op Schiphol doen goede zaken vandaag, 80% van de vluchten is vertraagd. De vette happen zijn niet aan te slepen, grote borden friet en grote uitsmijters zijn favoriet, veelal gepaard gaande met grote potten bier, al zo vroeg in de ochtend. Gelukkig hebben we de dikke zaterdag editie van de volkskrant nog op het laatste moment meegenomen en die krijgen we nu wel uit. Alhoewel, het is niet de bedoeling dat we hier op een cappucino blijven zitten zonder van die vette happen te nuttigen. Er komt regelmatig iemand vragen of we niet wat willen eten, de barmevrouw wil liever dat we weg gaan, maar ik zeg dat we hier zeker nog anderhalf uur blijven zitten, dan zegt ze jullie moeten het ook zelf maar weten. En dan eindelijk na zeven en een half uur wachten gaan we de lucht in, in de verte zien we het avondrood, de ochtendstond hebben we ook al gezien op Schiphol. We vliegen lekker, het eten aan boord is goed en de buren rondom zijn gezellig. Een en al saamhorigheid, zeldzaam in een vliegtuig, meestal zegt er niemand wat, is dit een voorteken misschien? Na drie en een half uur vliegen moeten we landen, maar net boven de grond gaat het mis, het is noodweer, de bliksem slaat regelmatig op het vliegtuig en de wind is stormachtig. De piloot start onmiddellijk door en in volle vaart schieten we weer omhoog, de mensen houden elkaars handen vast, het licht valt uit, de noodverlichting gaat aan en rondom wordt er volop gekotst. Ik heb me altijd afgevraagd of het wel zou werken zo'n papieren kotszakje, maar velen grijpen er naar en het lekkere eten van een uur geleden wordt met golven in de zakjes gedaan. We knijpen elkaars handen bijna blauw van angst. Het is vreselijk, we zijn nat van het zweet, het gaat enorm stinken naar zweet en kots en we vliegen verder in volle vaart. We zijn ternauwernood aan een vliegtuigcrass ontsnapt en dat beseft iedereen, na het kotsen wordt het doodstil in het vliegtuig, de stank blijft. We zitten bij de nooduitgang en Han heeft ondertussen alle instructie die daarop vermeld staat al uit het hoofd geleerd, typisch Han. We vliegen nog wel drie kwartier verder en dan komt er een nieuwe landing en ook die gaat niet vlekkeloos, er wordt opnieuw gas gegeven en dan eindelijk na lang cirkelen horen we de wielen nog een keer uitgaan en we landen. Er wordt landurig en luid geklapt, iedereen is bleek, maar blij en iedereen praat met iedereen, weer die saamhorigheid. We zitten te beven op onze stoel. Niemand weet waar we zijn, er is geen informatie, de jonge stewardes die schuin tegenover ons zit is bang, ze heeft enorm gekotst, het is haar 4e vliegdag. De anderen van de crew zien we nergens. Opeens moeten we in de bus en daarna rennen om de vlucht naar India te halen, we zijn dus toch op Ataturk in Istanbul, de vlucht naar India heeft lang op de onze gewacht, er zitten veel mensen in die naar India moeten. We krijgen bij de douane broodjes en cola voor de schrik, maar er wordt verder niet meer over gesproken en we stappen met knikkende knieën opnieuw in het vliegtuig voor de volgende vlucht. Misschien maar beter ook, zo krijgen we niet de tijd om nog banger te worden.
We vallen in het vliegtuig allebei al snel in slaap, we zijn moe van de stress en rond 8.00 uur in de ochtend gaan de lichten aan en landen we even later heel rustig in Delhi. We laten ons met de taxi naar Avis rijden voor de autohuur en boeken voor de eerste nacht een hotel in Delhi voordat we gaan rijden. Soms lees je wel eens als iemand terug komt op een plek die veel heeft betekent, het voelt als thuiskomen, nou thuiskomen doen we alleen maar thuis in ons eigen huis hoeveel en graag we ook reizen, maar goed en bekend voelt het wel. We hebben hier in India twee jaar geleden tenslotte drie maanden rond gefietst en de openheid van de mensen hier valt meteen weer op. Het is ook opnieuw weer veel, heel veel, veel getoeter, veel mensen, auto,s, brommers, bussen, rommel en riksja,s en dan hebben we het over de beesten nog niet gehad. Morgen maar eens op ons gemak de stad uit proberen te rijden met die Tata.
Haryana
De mensen die we terug willen vinden zijn mensen die ons hebben geraakt. Ze hebben ons geraakt met hun gastvrijheid, openheid, hun cultuur en kleurrijkheid.
Twee jaar geleden hadden we op onze tweede fietsdag al onderdak nodig, we waren in een dorpje dat niet op de kaart stond en net voor zonsondergang vroegen we of er ergens een slaapplaats was en we werden naar de tempel van het dorp gebracht, waar na een half uur een jongen met een sleutel kwam en dat was Mandeep, zijn vader is een belangrijke priester. Hij opende de tempel en zei dat het geen goede slaapplek was, we moesten naar zijn huis en werden daar ongelooflijk gastvrij ontvangen, het was onze eerste kennismaking met India en het heeft zoveel indruk op ons gemaakt dat we daarom besloten om Mandeep en zijn familie weer op te zoeken. Het valt niet mee om de juiste weg te vinden, we rijden fout en zoeken lang, vinden uiteindelijk de weg naar Bandwa, het is daar waar we in de buurt moeten zoeken. We hebben geen familienaam, geen adres en ongeveer een plek op de kaart waar we moeten zoeken, zelfs de naam van het dorp weten we niet. Op basis van foto's vinden we ze terug en de emotie is heftig. De hereniging begint met thee, thee en nog eens thee en daarna gaan we in het pikkedonker, er is hier vaak geen licht in de avond, het dorp in. Mandeep groeit bij iedere stap, we moeten geshowd worden bij de vuurtjes en honderden handen schudden en thee drinken en thee drinken en zoete brokken eten. Na een lange wandeling en veel bezoeken gaan we terug naar zijn huis, we moeten eten met de familie (de mannen) de vrouwen doen hier niet aan mee, die eten afzonderlijk. Dan komt er bezoek, veel bezoek en we moeten weer handen schudden, iedereen wordt opgetrommeld, er wordt non stop getelefoneerd. Het is maar goed dat ze hier om 21.00 uur gaan slapen, want dit bezoek sloopt ons aardig, we rollen doodmoe in bed, buiten zijn er duizenden sterren en een maan die opkomt.
Het is ochtend en we worden al vroeg gewekt, wassen onze gezichten, poetsen onze tanden en ondertussen heeft Mandeep van mister Han Engelse les, hij ratelt maar door en hij is nog steeds opgewonden over ons bezoek en net als twee jaar geleden zijn alle buren buiten op de daken om een glimp van ons op te vangen. Met Vicks inhaler probeer ik mijn neus weer open te krijgen, de smog van de vuurtjes heeft zijn werk al gedaan en aan de medicijnen te zien die hier staan hebben ze er zelf ook veel last van. Mandeep ziet wat ik doe en hij pakt ogenblikkelijk zijn Vicks gel en duwt twee grote klodders in mijn neus, de zorgen of gastvrijheid voor de gasten gaat hier ver, de tranen biggelen over mijn wangen. Ons ontbijt bestaat uit zoete massalathee en een soort woestijnsnack. Net als twee jaar geleden rennen de apen over de daken, er zijn er in dit dorp ongeveer 500. De papegaaien krijsen in de bomen en de kamelen wandelen met een wiegende tred door het dorp.
Het is allemaal een beetje veel, India is altijd veel. We moeten veel zien, veel eten, nog meer handen schudden, vrienden en familie bezoeken en weer veel masalathee drinken en daar tussendoor willen we o zo graag fotograferen op onze eigen manier, maar er moet veel familie op de foto. Onze handen jeuken om onze eigen plaatjes te maken, want er komt heel wat moois voor onze lens langs, maar de regie van de dag ligt in handen van Mandeep en zijn vriend Anand. We moeten een fotograaf bezoeken voor officiële statieportretten we gaan braaf op een bankje zitten terwijl er steeds nieuwe mensen wisselen om met ons op de foto te komen. Na een paar uur zijn we alweer doodop. We wisten ook niet hoe rijk de vader van Mandeep is, maar hij is schatrijk, hij heeft drie grote boerderijen en grond zover we kunnen kijken, winkels, gebouwen en hij is hoog in aanzien en hij is ook nog priester. Het zijn zeer gelovige Bhrahmanen, ze zijn strikt vegetarisch en ei- en alcoholvrij. Mandeep en zijn broer roken stiekem, de vader kan natuurlijk zijn grote familie moeilijk allemaal onder controle houden, hij probeert dat wel, maar hij is ook nog zakenman en hij kan niet overal tegelijk zijn. We krijgen even de tijd om te rusten als we er om vragen, helaas zitten er vijf mannen bij mij op het bed en de rest zit bij Han.
Het was de bedoeling dat wij voor presentjes zouden zorgen, maar nu worden we zelf overladen met cadeaus, het is niet tegen te houden. Na een overvloedige maaltijd gaan we opnieuw op pad, nu naar de pers waar ook de tweede minister van Haryana is. Het interview gaat over onze fietsreis en over het nieuwe bezoek aan Barda zoals dit dorpje heet. Natuurlijk hadden we gehoopt dat ons bezoek voor Mandeep een verrassing zou zijn, maar dat de impact zo groot zou zijn konden we niet vermoeden.
Als we om 6.30 uur gewekt worden, wordt meteen de krant onder onze neus geduwd, met foto en al staan we erin met een heel verhaal erbij. Het gaat over onze fietsreis en natuurlijk over dit nieuwe bezoek. Het is de bedoeling dat we meteen opstaan, want er moet nog veel gebeuren voordat het afscheid zover is. Han en Mandeep gaan eerst koken, Maggi Marsala, een soort spagetti met kruiden en verse doperwten, een flink ontbijt, meer een fietsersontbijt. Als ik vraag of Kunsum, de achtienjaar jonge vrouw van Mandeep ook afscheid komt nemen zeggen ze: "nee, ze moet in de keuken blijven"en als ik zeg dat ik dat toch wil zeggen ze: ''Indian culture". Maar dat wil ik natuurlijk niet, mijn gevoel van emancipatie speelt op en ik loop richting keuken en zeg: "Dutch culture". Ze laten me gaan en als ik bij Kunsum ben doet ze voor het eerst haar doek af en zoent me stevig, ik zie haar hier alleen en eindelijk een beetje blij. Het is vreselijk voor zo'n jong meisje om in deze grote familie alleen in de keuken te moeten zitten, maar dat gaat hier nu eenmaal zo, daar kunnen wij niets aan veranderen. Na een afscheidsritueel van drie uur zitten we eindelijk in de auto, de stilte valt als een deken over ons heen.
Bikaner
Tegen de avond zijn we in Bikaner, kerstavond vieren we samen met een diner in het Lallgarhpalace.
Bij het ontbijt word ik gefeliciteerd met mijn verjaardag, het is eerste kerstdag en de hotelmevrouw had mijn geboortedatum gisteren gezien. Ze zegt: "today is your lucky birthday". We tanken onze huurauto zoals afgesproken met het verhuurbedrijf vol met diesel voor de lange tocht naar Jaisalmer, maar na een paar meter stopt de auto al en we vertrouwen de diesel niet, we bellen met het verhuurbedrijf of het echt wel diesel moet zijn en nu weten ze het niet meer zeker en we moeten een mechaniker zoeken. Han zoekt met de ene tucktuck en ik met een ander naar mechaniker en gelukkig vinden we al snel een garage van hetzelfde merk als onze auto. Onze Maruti wordt opgesleept en de brandstoftank wordt gereinigd en de brandstof wordt gewisseld. We verkopen de diesel aan de tucktuckrijder in ruil voor ritjes door Bikaner omdat we toch moeten wachten op de auto, het gaat ongeveer drie uur duren. Ondertussen kopen we beide een mooie sjaal en zwarte kussens met gouden stiksels in cirkels en maken we foto's van de textielfabriek. In India gaat reizen altijd anders dan je pland, gelukkig hebben we aardig eelt op onze reiszenuwen en passen we ons programma aan en drinken natuurlijk weer overal masalathee. De tucktuckrijder brengt ons op ons verzoek naar de Havelis (mooie oude huizen) waar we prachtige foto's kunnen maken. Opeens horen we Jain mantra's zingen en we volgen onze oren en komen bij een Jaintempel. We worden uitgenodigd om op het dak de gebeden bij te wonen en we luisteren naar de mantra's die onder het genot van bhang (een drug die de trance veroorzaakt, het wordt gemaakt van rode bladeren en spruiten van de bloemen van de mariuhanaplant) worden gezongen en we mogen hier zelfs fotograferen, dat is ons nog nooit eerder gelukt maar: "it is my lucky birthday".
Voor € 30,00 is onze brandstof gewisseld, onze autoradio afgesteld, onze auto gewassen en zijn de banden uitgebalanceerd, die waren door het rijden door al die gaten aardig uit balans geraakt. Eindelijk vertrekken we naar Jaisalmer, waar we weer net voor donker aankomen bij Fifu hotel. Fifu is erg blij om ons terug te zien, we geven hem de foto die we twee jaar geleden van hem hebben gemaakt en we krijgen een supersuite, helemaal oranje, prachtig gedecoreerd. In de avond gaan we eten bij Desert Boy Danish waar we de eigenaar verrassen met een cadeautje, hij heeft ons twee jaar geleden opgezocht in de woestijn en ons na een zoektocht van uren gevonden. Ook hij is blij met ons bezoek. Na dit bezoek gaan we terug naar Fifu en zijn hotel en we worden niets vermoedend naar boven gelokt naar het mooie dakterras. Na een uurtje wordt daar het licht uitgedaan en daar baal ik van, ik was net met mijn reisverslag bezig, maar even later komen Fifu en zijn broer zingend naar ons toe met een chocoladetaart en een brandende kaars, ze zingen happy birtday, op de taart staat Hennie en een twee, de twee staat voor de tweede keer dat we hier zijn in Jaisalmer. Snel snij ik de taart aan waar ook andere bezoekers van komen eten.